Aşiretçilik Gericiliktir
Aşiretçilik bir milleti afyon gibi uyuşturarak millet olma bilincinden uzaklaştırıp cehaletin dehlizlerine sürükler. Aşiretçilik, kabilecilik yüzünden birçok millet tarihte şu oğulları bu oğulları diyerek birbirlerini boğazlamışlardır.
Tarihte milletler sürekli birbirleriyle savaşmışlar. Savaşların en yıkıcı olanı ise aşiretler arası iç savaştır. İç savaşları en çok yaşayan halklardan birisi ise Kürtlerdir. Tarihte Kürtlerde birçok isyan rakip aşiretlerin egemenleri desteklemesiyle bastırılmıştır.
Ortadoğu’nun en kadim milletlerden olan Kürtler, Coğrafyalarında topraklarının suyu, havası ve toprağı kadar yerlidirler. Öz olarak yerli, özelde kendileridirler.
Avrupa’da ulus devletlerin öncesinde aşiretsel bir yapıdır. Adına hanedanlık, prenslik, sülale, feodal beylik, baronluk denilen toplumsal yapıların hepsi aşiretlerle benzer özelliklere sahiptir.
Kürtlerde ise aşiretsel yapı çok uzun sürmüştür. Günümüzde Kürtlerin yaşadığı her coğrafyada Ulusal bilinç öne çıkmıştır. Ulusal çıkarlar, aşiretsel bağlara dayalı çıkarları aşmıştır.
Bu milli bilincin aşiretçilikten ulusalcılığa dönüşmesi kolay olmadı. Bu halkın evlatları ağır bedeller ödeyerek bunu sağladılar. Bir yandan cahil, gerici ve işbirlikçi iç direnmelerle, bir yandan da çıkarı bozulan güçlerle ve egemenlerle mücadele ettiler.
Eskiden, toplumsal sorunlar söz konusu olduğunda, çözümcü olarak öne çıkanların aşireti ve ailevi karizması soruluyordu. Uluslaşmayı yaşadığımız bu yüzyılda, mesela seçimlerde halk, adayın ailesini, aşiretini, dini mensubiyetini irdelemiyor, adayın yeterli olup olmadığına, en önemlisi de onu aday gösterenlerin niteliğine, gaye ve mücadelesinin yeterliliğine bakıyor.
Örneğin 2007’de Akp ve Chp’nin aday gösterdiği aşiret liderleri seçilemediler. Feodal yapı etkisini hızla kaybediyor. Kadın vekillerin seçilmesi doğu ve güneydoğuda, kadın vekil sıralamasında Türkiye ortalamasının üzerine çıktı. Feodalite tamamen bitti diyemeyiz. Ama bitmeye doğru gidiyor.
Günümüzde bile aşiretçiliğin yaşatılmak istenmesi düşündürücüdür. Aşiretçiliği dayatanlar iyi niyetli değil. Sosyal medya üzerindeki adreslerini takip etmeyin, ediyorsanız engelleyin, beğeni yapmayın.
Kadim olan aşiretler değil, Kürt Milletidir
2015 çözüm sürecinin bozulmasından sonra Van, Mardin ve Diyarbakır başta olmak üzere mantar gibi aşiret dernek ve vakıflların ortaya çıkmasıı bir tesadüf müdür? Van’da bir de sözüm ona ‘Kadim Aşiretler Federasyonu’nu kurdurttular. Kadim olan Kürt milletidir. Aşiretler değil. Hükümet TBMM’de vekiller Kürtçe konuşunca ‘bilinmeyen bir dille konuştu’ şeklinde zabıtlara geçiyor iken, aşiretlere olan bu ilginin sebebi Kürt sevgisi midir?
Aşiretçilik, kendi kardeşini çekememezliktir. Birbirine karşı güvensizliktir. Birbirine karşı geçmişten gelen ilkel husumetleri sürdürmek demektir. Bir araya gelip, halkının ortak çıkarı etrafında birleşme yerine, dolaylı veya doğrudan düşmanca rekabetin adıdır Aşiretçilik…
Aşiretçilik babayı esas alır, anneyi yok sayar
Aşiretçilik babayı esas alır Anneyi, kadını yok sayar, baban hangi aşireten ise sen de osun. Annenin kimlerden olduğunun hiçbir önemi yoktur.
Aşiretler arasında birçok arazi ve yayla davlarından dolayı acı olaylar yaşandı ve bu nedenle birçok aşiret arasında kan davaları sürdü. Bu yüzden birçok yurttaş yurdundan göç ederek başka şehirlere gitmek zorunda kaldı. Güneydoğuda aşiretçilik halkımıza ağır bedelleri ödetmiştir. Aşiret dernekleri bir an önce kapatılmalı, işlevlerine son verilmelidir.
Aşiretçilik, ayrıştırmak ve sınıflandırmaktadır. Çok büyük bir tehlikedir. Aşiretçiliğin bitmediği yere huzur gelmez. Aşiretçilik gericiliktir. Herkes kendisinin ağasıdır.
Aşiret demek, taraf olmak demektir tarafsızlık değildir. Hâkimiyet ve tahakkümü ortaya koyan bir yapıdır. Bireyselliği ve politik duruşu bitirir. Özgür birey kimliğini bastırır. Senin adına başkası konuşur. Aklını kiraya vermektir.
Aşiret zihniyeti bir baskı aracıdır. Gücü oranında bireyi hâkimiyeti altına alır, Böylece aşiretin değerleri bireyi sarıp sarmalar ve kendi benliğini unutursun.
Aşiretçiliğin sürdürülmek istenmesinin özünde iktidar mücadelesi yatar. Aşiretçiliği körükleyenlerin büyük çoğunluğu yetersiz ve vasıfsız kişiliklerdir. Amaçları devlet ile ilişkilerini güçlendirmek, servetlerine servet katmak, ailelerini güçlendirilmek ve siyasi makam sahibi olmaktır.
Aşiretçilikte Aşiret mensuplarını güdümlü hale getirmenin tek amacı, en çok siyasi beklentilerdir. Aşiretçilik hortlatıldığında herkesin hayatına bir şekilde tesir eder. Aşiretçilik, kendisinden olanı eleştirmek, yanlışına yanlış demek gibi bir hassasiyeti içermez. Bu anlayış, diğer aşiret ve bireylere karşı, saldırganlığı, duyarsızlığı ve ırkçılığı doğurur.
Mesela Doğubayazıt veya Hakkâri’de ayrı aşiretlerden iki esnaf kavga edince bir hafta çarşıda kepenkler kapanır, bazen de sokağa çıkma yasağı ilan edilir. Hiç ilginizin olmadığı bir kavgadan dolayı hem taraf, hem hedef, hem de birçok yönden zararını çekiyorsunuz.
Aşiret derneklerini açarak düğünleri, taziyeleri ya da başka organizeleri güç, gösteriş ve kibir duygularıyla haberleştirip, sosyal medyada paylaşanların ortaya çıkması tesadüf değil.
Iğdır’da aşiretçilik aşılmıştır
Iğdır’da ki Kürtler arasında aşiretçilik aşılmıştır. Iğdır’da Azerilerde de kabilecilik var. Karakoyunlu’da Mirililer, Toktamışlar, Melekli’de Memişler gibi…
Ancak bazı şehirlerde köyden kente göç bile bu anlayışı değiştiremediği gibi bu gerici gelenek şehir merkezlerine de taşındı. Çoğu zaman bu işin öncüleri arasında kendini aydın zanneden zatlar da bulunuyor. Bu işe öncülük edenlerin arasında, okumuş meslek sahipleri de olabilir. Bunlar halkın çıkarını düşünüp sorunlarına çare arayan bir zümre değil. Aşiretleri bu coğrafyanın tarihi bir gerçeği olarak kabul edelim, ancak aşiretçilik yapmak ilkel ve çağ dışıdır. Geçmişteki yerinde kalmalıdır. Günümüze taşınmamalıdır.
"Kurdino! Bibin yek! Eger hûn nebin yek, hûn ê herin yek bi yek!"
