Ermenilerin Kafkasya'da Yaptığı Kürt Soykırımı..
Ermenilerin Kafkasya'da Yaptığı Kürt Soykırımı..
Ermenilerin işlediği bir suçun, bir başka deyişle Ermenilerin Kafkasya'da Kürtlere karşı yaptıkları soykırımın 29'uncu yıl dönümüdür. Ermeniler katliam ve yıkıma giriştiler.
Ermenilerin soykırım girişimlerinden etkilenen Kürtler, Azerbaycan Cumhuriyetinde Ermenistan'ı Karabağ'dan ayıran topraklarda eski 'Kızıl Kürdistan' topluluğunu kurdular. Ermenistan'dan Karabağ'a ulaşmak için, Kızıl Kürdistan'dan geçmek gerekir. Ermeni birlikleri, düzensiz ve Amerikalı Ermeni gönüllüler 1991 sonlarında başlayarak, en az 2200 yıldır bölgede yaşayan Kürtleri ortadan kaldırmaya koyuldular.
1990'da Ermeniler ile Azeriler arasındaki düşmanlıkların henüz başlamadığı sırada Kürtler, böylesine marjinalleşmiş bir nüfustan beklenebilecek kadar savunmasızdı. Stratejik topraklarına göz diken ağır silahlı Ermeniler için kolay bir av oldular.
1991 Mayısın'da Kızıl Kürdistan'ın başkenti Laçin'e hücum edildi ve alındı. Şehir 15.000 Kürt'ten temizlendi (Economist, 1/9/93; Helsinki Watch Report, 1994). Şehri ele geçirenler adını Kaşatag olarak değiştirdiler ve "eski bir Ermeni şehri" olarak ilan ettiler.
İzleyen aylarda Kızıl Kürdistan'ın kırsal kesimi sistematik olarak Kürt nüfustan ve tarihsel anıtlardan arındırıldı. 1993 Nisanı'nda Ermeniler, bölgedeki en büyük Kürt şehri olan Kelbajar'a saldırdılar. Ermenistan'dan gelen yoğun bombardımanla Kelbajar topa tutuldu ve Karabağ'dan gelen birlikler ve ABD'den gelen Ermeni gönüllüler tarafından ele geçirildi.
Yaklaşık 100.000 mülteciyle şişen Kelbajar ahalisi, ölümden kurtulmak için 10. 000 feet yükseklikteki Murov dağına kaçmak zorunda kaldı. New York Times'ın bir muhabiri, Kelbajar'daki gaddarlıklara tanık olan birkaç Batılı'dan biriydi (New York Times, 4.7.93). Uluslararası Kızıl Haç, kaçan 15.000 sivilin kar altında hayatını yitirdiğini hesapladı. Ermeniler 1993'te mültecileri bombaladılar, kurtarma ve boşaltma araçlarına saldırdılar, sıradan sivilleri pusuya düşürüp öldürdüler (New York Times, 4.7.93; Kurdish Life, 9/1994; 13/1995; 18/1996). Kelbajar yerle bir edildi ve "dağ şehri" anlamına gelen Kürtçe adı değiştirilip "Karvajar" yapıldı.
Sonraki aylarda, Kızıl Kürdistan'a yönelik Ermeni yıkımı, doğal çevreyi de kapsayacak şekilde genişledi. Örneğin, Kelbajar'ın etrafındaki bozulmamış ormanlar toptan kesime açıldı ve yakacak odun olarak Ermenilere satıldı (Armenian Reporter, 8.7.93).
1993 sonbaharına gelindiğinde Kızıl Kürdistan yerle bir edilmiş, Batılı ve Ermeni haberlerde etnik adlarıyla söz edilmeyen 15.000 Kürt'ten etnik olarak temizlenmşti. Kürt kasabası Zangelan'dan kaçan bir çoban, Kızıl Kürdistan'ın kaderini New York Times'ın bir muhabirine şöyle özetliyordu: "Daha önce çok az şeyimiz vardı, şimdi hiçbir şeyimiz yok" (New York Times, 9.4.93)
Hayatta kalan Kürtler, o zamandan beri Azerbaycan'ın ve Rusya'nın ana kentlerine dağılmış durumdadırlar ve ekonomik olarak sıkıntı içinde olan bu devletlerde istenmeyen kişiler olarak yaşıyorlar. Kızıl Kürtlerin kimliği ve kültürü, şimdi yok olmakla yüzyüze kaldı.
Ülkeyi temizleyen Ermeniler, bölgenin tarihini yeniden yazmaya koyuldular. 1996 baharında California'da Glendale'de, etnik olarak temizlenen Kızıl Kürdistan'ın sözde Ermeni mirasını kutlayan sergiler açıldı.
Kızıl Kürtlere yönelik soykırımı yorumlayan Zohrab Heghinian, 11 Aralık 1993 tarihli Armenian Reporter International'da şunları yazıyordu: "Umarım, Anayurtta sürmekte olan 'etnik temizlik,' gelecek yıllarda bir intikamla kardeşlerimizi ziyaret etmeyecek şekilde gerçekleştirilir." Ve şöyle devam ediyordu: "siz 'temizlik' diyorsunuz; ben haklı olarak bizim olan şeyi 'geri istemek' diyorum."
Ermenilerin Kafkasya'daki Kürtlere yönelik soykırımı cezasız kaldı. Sırpların Bosnalı komşularına karşı daha az bir suç işledikleri için, ekonomik yaptırım ve doğrudan NATO askeri müdahalesi biçiminde bir bedel ödemekte oldukları bir sırada bu oluyor.
Yakın zamanların bu kitlesel etnik temizlik ve soykırım örneğine daha yakından bakalım. Koçaryan ile Bosna Sırp Cumhuriyeti'nin Cumhurbaşkanı Dr. Radovan Karadzic arasında ilginç bir benzerlik vardır. Her ikisi de, kendi azınlık grupları Azerbaycan'da Ermeniler ve Bosna'da Sırplar kendi kaderini belirleme temel haklarına saygı göstermeyen bir uluslararası hukuk sistemine karşı başkaldırdıkları bir sırada öne çıktı. Bu Ermeniler ve Sırplar her ikisi de Ortodoks Hıristiyan kendi iradelerine rağmen, yeni bağımsız Müslüman devletlere, sırasıyla Azerbaycan'a ve BosnaHersek'e dahil edilmiştiler. Hem Ermeniler hem Sırplar, şu andaki eylemlerini haklı göstermek için yakın tarihlerindeki sözde soykırım olaylarını andılar.
Coğrafi olarak hem Karabağ'daki Ermeni nüfus hem Bosna'daki Sırplar, öteki halklar tarafından meskun Karabağ örneğinde Kürtler, BosnaHersek örneğinde Bosnalı Müslümanlar topraklar arasındaki topraklarıyla ana ülkelerinden kopuk etnik adalardılar. Hem Ermeniler, hem Sırplar, aradaki toprağı ilhak edip yerli meskunlarından temizleyerek bu etnografik ve coğrafik uygunsuzluğu gidermek için harekete geçtiler. Ermeni ve Sırp yetkililer, temizlemek istedikleri masum insanları yıldırarak, yağmalayarak, yakarak ve öldürerek amaçlarına ulaşmak için eşkiyaları, kanun kaçaklarını ve suçluları hem silahlandırdılar, hem de teşvik etmeseler bile, izin verdiler. BosnaHersek'te yaklaşık iki milyon insan yerinden edildi, 200. 000 kişi öldü. Bosna'lı Sırplar kendilerinin iki katı büyüklükte bir nüfusu yerinden etmeyi ya da öldürmeyi becermişti. Karabağlı Ermeniler, daha da büyük bir tahribata ve yersizleşmeye yol açtılar. Kızıl Kürtler de dahil yaklaşık 900. 000 Azerbaycan vatandaşı, 150. 000 Karabağ Ermenisi için yurtsuzlaştırıldı ya da öldürüldü.
İronik bir şekilde Bosnalı Sırplar, ülkeyi müslümanlardan ve Hırvatlar'dan bütünüyle ve toptan arındırmaya girişmeyip, ayrık topraklarını Sırbistan'la birleştirmekle yetindiler. Koçaryan güçleri ise, aksine, aradaki toprağı Kızıl Kürdistan'ı bütünüyle ve toptan temizlediler. Kızıl Kürdistan'ı yerli meskunlarından tamamen boşalttıktan sonra, Karabağ'ın etrafında geniş bir bölgeyi temizlemeye koyuldular. Bosnalı Sırplar, Bosna'da düşmanlıktan önce işgal ettikleri toprakla az çok aynı büyüklükte bir toprakla etnik olarak temizlense de yetinirken, Karabağ kendi büyüklüğünün üç katı toprağı ilhak etti.
Bütün bunlarda hem Koçaryan hem Karadzic, kendi ana devletlerinin, Ermenistan'ın ve Sırbistan'ın dikkafalı vekilleri olarak hareket ediyordu. Bu iki devletin yürütemeyeceği kirli bir savaşı yürütüyorlardı. Ne var ki, ikisi arasındaki benzerlik burada biter.
Sırbistan'a, Karazdic yönetimine dolaylı ve dolaysız yardımından ötürü sert uluslararası yaptırımlar uygulanırken, Ermenistan'a dış yardım ve sempati yağdı. Karadzic ve kurmayları uluslararası savaş suçlusu ilan edilip, Lahey'deki Uluslararası Mahkeme tarafından arandığı sırada, Koçaryan ABD'de ve Avrupa'da resmi olarak ağırlanıyor ve Atlantik'in her iki yakasından da doğrudan dış yardım alıyordu.
Bosnalıların kanı Kürtlerinkinden daha kırmızı olduğu varsayılıyor olmalıydı, yoksa Koçaryan ve yönetimi, savaş suçlusu damgasını Karazdic ve yönetimiyle paylaşırdı. Bosnalı Sırplar, Batı'nın Ermenilere sempatisine neden olan iki ögeden yoksundurlar: 1) Washington ve Paris'te güçlü lobileri yoktur; 2) fanatik bir müslüman Ortadoğu denizinde mağdur bir Hıristiyan azınlık değildirler. Batıının Bosnalı Sırpların ve Karabağlı Ermenilerin benzer soykırım suçlarına yönelik bu çelişkili tutumu hiç değişmedi.
Ermenilerin soykırıma uğrattığı ve hesabını hiç vermedikleri Kürtleri hürmetle anıyor, anıları önünde saygıyla eğilirken, Soykırımıcı Ermenileri lanetliyorum...
(Yararlanılan Kaynak: Harvard Üniversitesi Doğu Dilleri ve Uygarlıkları Kürsüsü
Mehrdad R. Izady/ Kafkasya'da Ermenilerin Kürt Soykırımı)
