O Sırrı Öğrenemedi..!

O Sırrı ÖÄŸrenemedi..! 

Temmuz ayının sıcaklığında Ä°stanbul Ümraniye’de camiinin çeÅŸmesinde başımı serinliyordum. Derken telefonum çaldı. Zil sesi Åživan Perwer’in “Delale delale” ÅŸarkısıydı. Bankta oturan yaÅŸlı amca 

·  Nerelisin evladım 

·  IÄŸdırlıyım amca, sen? 

·  Bende DoÄŸubayazıtlıyım. 

·  Kürt’sün deÄŸil mi? (Telefonu iÅŸaret ederek. Zil sesi Kürtçe çalmıştı) 

·  Evet, Kürdüm. 

·  Ne iÅŸ yapıyorsun 

·  Gazeteciyim 

Derken, bende banka oturdum. Sohbete devam ettik. Tanıştık, Adımı söyledim. Onu sorunca; 

·  Ben hem varım hem de yokum yeÄŸenim.  

·  Anlamadım amca nasıl yani?  

·  Bak yeÄŸenim benim hayat hikâyem tam gazetelik. Sana anlatacağım ama ben öldükten sonra yazacağına söz ver?  

Merakla “Tamam amca söz, buyur anlat” dedim. 

Amca, derin bir of çekerek baÅŸladı söze; Ben memlekette hali vakti yerinde bir ailenin genci idim. Ailem gibi önde gelen bir ailenin kızı olan Zozan ile devasa bir aÅŸk yaşıyorduk. Fakat ailesi kızı bana vermek istemiyordu. Zozan ile anlaÅŸtık. Kaçmaktan baÅŸka çare yoktu. Ve bir gün Zozan’ı atımın terkisine alıp Ä°ran sınırına doÄŸru kaçtık. Sınıra gelince kaçakçılardan öÄŸrendiÄŸimiz kadarıyla Ä°ran askerlerinin sabaha doÄŸru uyuduÄŸunu, sabah saatlerinde sınırı geçeriz dedik. Sınıra yakın bir yerde durduk. Yanımızda getirdiÄŸimiz azıktan yedik, sudan içtik. Mesut bir ÅŸekilde koklaşırken, bir atlı uzaktan belirdi ve bizim yanımıza geldi. Selam, aleyküm selam konuÅŸtuk.  

·  “SevdiÄŸim kızdır birlikte kaçtık Ä°ran geçeceÄŸiz. Büyükler araya girip barış saÄŸlanınca döneriz. Åžimdi kızın ailesi peÅŸimizde. Yakalasalar ikimizi de öldüreler.” Åžeklinde sohbet sürdü. 

Adam da “Bende Ä°ran’a geçeceÄŸim. Ticaret amaçlı gelip gidiyorum. GeçiÅŸ yollarını iyi biliyorum. Sabaha karşı birlikte geçeriz. Size yardımcı olurum” dedi.  

Benden yaÅŸça da büyük olan adam ile sohbet ederken karanlık bastı. Adam uzaklaÅŸtı. Bir kayanın dibine doÄŸru uzandı. Sadece ayakları görünüyordu. Uzaktan ancak seçebiliyordum.  

Bizde Ä°lerleyen saatlerde deliler gibi sevdiÄŸim tarifsiz bir aÅŸk ile sevdalandığım Zozan ile birbirimize sarılıp uyuduk.  

Sabah uyandığımda ise yanımda ne Zozan vardı ne de o adam! Karmakarışık hislere kapıldım. Acaba, Zozan’ı peÅŸimizdeki akrabalarımı gelip aldılar? Kendi piÅŸman olup mu beni bırakıp gitti? Yoksa Zozan o adam ile mi gitti? 

Biraz bocaladıktan sonra aileme dönmeye karar verdim. Gelince de herkes “Sen neredesin. Kızı ne yaptın. Birbirimizi öldüreceÄŸiz.” Åžeklinde sorularla karşılaşınca durumu anlattım.  

Ailem “kızın ailesi bize inanmaz. Sen hemen hiç kimseye görünmeden Ä°stanbul’a kaç. Biz senin de kaybolduÄŸunu, bizim oÄŸlumuzu siz yok ettiniz diye dava göreceÄŸiz. Sen sakın ortalıkta görünme. Biz kızı da bu arada araÅŸtıracağız” dediler.  

Ve ben gizlice IÄŸdır’a gelip otobüse binerek Ä°stanbul’a gittim. Aile de dava göremedi. Çünkü bende Zozan’da kayıptık. Hatta benim ailem daha baskın çıkarak kızınızı da oÄŸlumuzu siz öldürdünüz.” Diyerek dava gördüler. 

Ben ise yıllarca Ä°stanbul’da hem saklanıp hem de çeÅŸitli iÅŸlerde çalışarak yaÅŸama tutundum. O korkunç bilinmezlik bir an bile aklımdan çıkmıyordu. Ama Zozan’ın izi de bir türlü bulunamıyordu. Acaba Zozan’a ne oldu. O adam ile mi gitti? Bu gizem beni yedi bitirdi. Adam ile gitti ise neden? Hani biz birbirimizi için yaşıyorduk. Ne olmuÅŸtu o ölümü göze aldığımız kara sevdaya... 

Tam 9 yıl sonra amcamın oÄŸlundan haber aldım. Zozan’ın izini bulmuÅŸtu.  O Ä°ranlı ile kaçmış. Onunla evlenmiÅŸ ve iki tanede çocukları olmuÅŸ. “Ä°ster gel intikamını al, istersen de Allah’a havale et unut gitsin amcaoÄŸlu” diye bitirmiÅŸti son sözlerini...  

Aynı gün yola çıkıp Bazide gittim. Sınırı iyi bilen Zozan’ın yaÅŸadığı yeri bulan amcaoÄŸlum ile avcı bir akrabamı da yanıma alarak silahlanıp Ä°ran’a geçtik. Giderken hala Zozan’a karşı içim ürperiyordu. Bir yandan da neden bana bunu yaptı? Bu sırrın sebebini öÄŸrenmek için içim içimi kemiriyordu. Ä°ntikam alevleri başımı yakıyordu.  

Kendi kendime “Önce bana neden bunu yaptığını sorup sonra vuracağım” diyordum. Bir taraftan da “KonuÅŸursam vuramam. Elim gitmez” diye düÅŸünüyordum. Derken yaÅŸadıkları köye vardık. Evleri diÄŸer evlerden çok uzaktaydı. AmcaoÄŸlum “Bak amcaoÄŸlu hemen vurmak yok. Esir alıp ellerini baÄŸlayıp konuÅŸturacağız. Sonra kararını veririsin” diyordu hep…   

Silahlarımızı çektik, pencere ve kapıyı tuttuk. Kapıya vurmaya baÅŸladım. “Kim o?” Demeden Kapıyı Zozan açtı.  Beni görünce gözleri fal taşı gibi dehÅŸetle açıldı ve dondu kaldı. Dayanamayıp Zozan’ı alnından vurdum. PeÅŸinden adam ne oluyor diye baktı onu da vurdum. Sonra ikisine de vurdum vurdum vurdum. Arkadan avcı akrabam tuttu beni.  

·  Yeter ateÅŸ etme öldüler. Köy başımıza dökülecek. Hani öldürmeyip konuÅŸturacaktın. Ne yaptın? Dedi.  

Ve biz atlarımıza binip sınıra doÄŸru yol alırken öfkeme yenik düÅŸmüÅŸ yıllardır beni yiyip bitiren o sırrı öÄŸrenemeden dönüyordum. Günlerce ilk günlerimden beter acılar çektim. Öfkeme öfkeleniyor. Bana neden bu ihaneti yaptığını öÄŸrenmeyiÅŸim beni yiyip bitiriyor. Neden yaptı? Nasıl oldu? O adam kimdi? Onunla kaçmak için mi beni kullandı? Onun sırrını öÄŸrenemeden ölüp gideceÄŸime yanıyorum hep.  

Gözleri dolan yaÅŸlı adam son sözlerini ÅŸöyle bitirdi; BaÅŸtan dedim ya hem varım hem de yokum diye. Memlekette çoÄŸu beni ölü bilir çok azı da saÄŸ. Gerçekte ise yaÅŸayan bir ölü gibiyim gazeteci yeÄŸenim. Benim hikâye mi ben ölünce yaz olur mu?  

Yüzü yaÅŸanmışlıklarla dolu o insan yaÅŸamıyor artık...  

Not: Åžimdi siz deÄŸerli okurlarıma soruyorum. Orada ne yaÅŸanmış olabilir? Öncesi var mıdır acaba? Zozan neden Mîraz’ı bırakmış olabilir? Ä°hanetin sebebi ne olabilir? O öÄŸrenilemeyen sır üzerine Yorum ve tahminlerinizi yazarsanız sevinirim.