Ä°ÅžARETi BEKLERKEN...
Ä°ÅžARETi BEKLERKEN...
T.S Eliot’ın Birinci Dünya Savaşı’nın hemen ardından yazdığı “Çorak Ülke,” ölülerin sesleriyle baÅŸlar. VE satırlarda kimin konuÅŸtuÄŸu belli deÄŸildir.
Bu seslerin sahipleri ÖLÜLER.. dir.
Sarıyer Ä°lçe BaÅŸkan Adaylarını ve açıklamalarını beklerken, umudunu yitirmiÅŸ, çaresiz insanlar gibi kurtarıcı ve iÅŸaret bekliyoruz.
Tıpkı o Çorak Ülke’de ki gibi sahipsiz, nereden geldiÄŸi belli olmayan sesler fısıldıyor kulaklara, Genel BaÅŸkan falancayı iÅŸaret etti, onu etmedi… onun ÅŸansı yok, bunun parası yok, en vahimi o çok düz, ilçe baÅŸkanlığını yapamaz, kıvrak deÄŸil.
Ve sessizlik… TedirginliÄŸin ve gittikçe artan egoizmin kaynağı, kendinden baÅŸka hiçbir ÅŸeyi düÅŸünmeme sesliliÄŸidir, kaybetme korkusunun ürkütücü sessizliÄŸidir.
Dedikodular, tartışmalar, küçük düÅŸürmeler, düÅŸ kırıklıkları, zamanı öldürme oyunları, hiçbir yere varmayan ve ağızda yuvarlanan sözler vardır ama hiçbir ÅŸey yapılmaz Ä°ÅŸaret Beklenir yalnızca. Beklemek, içinde umut varsa bekleyiÅŸtir. Ama aynı zamanda bekleyiÅŸ, beklenen ÅŸey gelinceye kadar süren bir ESARETtir. Bildiklerini düÅŸünmemektedir ve ne iyi ne de kötü hiçbir ÅŸey düÅŸlememektedir:
Akıl ve ahlak devre dışı kalmış, Sadece GÜÇLÜ beklenir, KURTARICI beklenir. Çünkü Ä°ÅŸler bu kadar kiÅŸileÅŸirse, kimsenin kaybetmeye tahammülü olmaz artık. Yani, yanisi ÅŸu;…. Evde aÅŸ beklenir, iÅŸ beklenir.
Bunun nedeni Çorak Ülkenin de dünyanın da artık kolektif bir tutarlılıktan bütünüyle yoksun olması deÄŸil, mutlak bir kolektif partili, CHP tutarlılığından artık söz edemeyecek olmamızdır. Oysaki her siyasi parti, kendi içinde küçük nüanslarla ortak düÅŸünce ve ideal etrafında toplanır. Bugün, CHP’NÄ°N altı okunun hala yerinde durduÄŸunu varsayanlar, ulusalcılar, kürt sorununu ağızlarında yuvarlayanlar, liberaller, muhafazakârlar, sosyal demokratlar, merkez saÄŸ politikacısı ve kendini sadece sol olarak tanımlayanlar var. Bu kadar nüans ancak AKP’nin devamı karşısında bir arada durabilirler. Bu da bizi iktidar yapmaya yetmez. CHP Ä°stanbul il BaÅŸkanı, zamanında nikah yüzüklerini gözünü kırpmadan veren yürekli kadınlarımızdan, partinin bayrağını direÄŸe çıkıp asan gençlerimizden almalı gücünü, para ve koltuk gücünden deÄŸil. Yeter ki, birleÅŸtirici, adil olsun, yüreklere dokunsun, yüreÄŸini koysun, ReÅŸitpaÅŸa’da ki Rahmetli Mehmet Temel gibi, Ankara’da ÅŸehit düÅŸen Malatya gençlik kolları üyeleri gibi, koÅŸulsuz ve pazarlıksız broÅŸür dağıtan kadınlarımız gibi, elini yüreÄŸine koysun.
“Susmak elimizden gelmiyor.”
“DoÄŸru, çenemizi kapayamıyoruz.”
“DüÅŸünmemek için bu.”
“Özrümüz var.”
“Duymamak için.”
“Nedenlerimiz var.”
“Tüm ölü sesleri.”
“Sanki kanat çırpışlarının sesi.” T.S.Eliot
Batılı bir düÅŸünür, Ä°ncil’de Ä°sa’nın ‘Ne yaptıklarını bilmiyorlar!’ sözüne referans vererek ÅŸöyle demiÅŸti: ‘Ne yaptıklarını biliyorlar ve yine yapıyorlar.
Oysa, Bir kapı hep aralıktır; “özgürlüÄŸün ve özgür düÅŸüncenin kanat çırpışlarının sesi“ duymak veya duymamak bizim elimizde, mazeret üretmediÄŸimiz sürece.
Süreyya Çinik
