ÖZÜNE DÖN...

ÖZÜNE DÖN...

Öldürülen kadınlar, sapıkların açık hedefi durumuna gelmiş, kıymetlimiz çocuklar... Öldürülen kadın, çocuk ya da nedensiz yere canına kıyılan herhangi birinin ölümü sıradanlaşıyor. Bunun yanı sıra doğa katlediliyor. Ağaçlara hiç göz kırpmadan balta vuruluyor. Çevremiz betonlaşıyor, buna orantılı olarak bizim yüreklerimizde betonlaşıyor. En son ne zaman ayağınız topraga değdi iş ve ev arasında mekik dokurken düşündünüz mü? Merhamet duygusu, yerini acımasızlığa bırakmış. Saldırganlaştık ve neden sonuç ilişkisini hiç düşünmeden, içimizdeki tüm kötülükleri ortaya çıkardık. Nefsimizi terbiye etmekten aciz kaldık. 

Bu olanların elbet bir değil, birkaç nedeni vardır. Ancak bence en önemli nedeni "manevi çöküntü"dür. Bizler maneviyat çöküntüsü sonucu enkaz altında kaldık. Manevi duyguları unuttuk. 

Hüseyin Nihâl Atsız diyor ki; "Bir topluluktan ortak ülküyü kaldırın, insanların hayvanlaştığını görürsünüz." Gerçektende öyle değil mi? Ortak yollarda buluşmak bir düş haline geldi. İnsanlar ortak bir amaçtan koptukça, sadece kendi çıkarlarını düşünüyor ve ona göre hareket ediyor. Hareket ederken de, önüne ne gelirse yıkıyor. Ortak bir ülküsü olmayan milletlerin, çıkarcılık yoluna çark edeceği açıktır. En büyük hedefiniz nedir? Hedeflerimiz, toplulumumuzdan ve ortak ülkümüzden uzaklaştı. Sınav kazanmak, devlete sırtını dayamak, sigortalı bir iş, daha güzel bir ev, daha geniş koltuklar, daha buyuk ekran televizyon, daha lüks arabalar. Hep daha fazlası, daha fazlası. Bunlar arttıkça, daha mutlu olacağımızı düşünüyoruz. Sizce öyle mi? 

Dizilerle, "Ne halt yersen ye. Enişte olarak baldızına sarkmanda hiç sakınca yok." " Lise çağında sevgilinden çocuk sahibi olabilirsin, sorun değil ailen hoşgörür" "Sinirlendiğinde, sırça köşkünün büyük ve havuzlu bahçesinde duran lüks arabanı alıp gaza sonuna kadar basarak gidebilirsin" düşüncesi aşılandı. (Dur bir dakika! Sen büyük bahçesinin içinde havuz bir evde yaşamıyorsun değil mi? Öyle lüks arabanda yok.) 

Yemek programları ile "Misafir umduğunu değil, bulduğunu yer" düşüncesi yerle bir edildi. Herkesin sofrasında bulunamayacak yemekler "yarışmacılar" tarafından en ağır eleştiriler aldı. Nimet dediğimiz kavram yok edildi. Oysa ki; nimet bizim için kutsaldı ve o kutsallık yok edildi. 

Survivor gibi yarışmalarla ile, iki yüzlülüğün nasıl açıkça yapıldığını, çıkar için başkasının nasıl alt edildiğini çıplak gözlerle gördük. Yardımseverlik duygularımızı sömürdüler. 

"Yetenek" yarışmaları işi olmayan, üretemeyen bir toplumun çıkar yolu oldu. Kısa yoldan zengin ve şöhret olmak için her türlü palyaçoluğu yapmanın şart olduğu düşüncesi benimsetildi. 

Sözde tartışma programları ile, hainliğin demokrasi ve özgürlük adı altında sunularak insanlara sürekli "Atalarınız, milliyetçilik, vatan, bayrak, din gibi kavramlar gereksizdir ve tartışılabilir" düşüncesi dayatıldı. Dokunulmaz olanlarımız vardı, yok edildi. 

Bankalar aracılığı ve kredi kartları ile, boğamıza kadar borca battık. Açıklarımız bir türlü kapanmıyor. Tüketim çılgınlığının da etkisiyle zamanla borçla borç öder hale geldik. Aza tamah etmeyen çoğu hiç bulamaz atasözümüz delindi ve bizler aza tamah etmedik şimdi borç batağında yüzüyoruz. 

Biz insanlığı öldürdük. İnsanlarda birbirini öldürüyor...

Yanlış anlaşılmasın, tüm bunlar masum birini öldürmenin nedeni olamaz. Ancak yaşanılan bir süreçtir. İnsani duyguları yok etme süreci... Bu süreç, sonuçlarını doğurmaya çoktan başladı. Tüm bu nedenleri toplayıp, bir sonuç elde edecek olursak, toplum olarak çıldırmamız işte bile değil. Sonra olarak şunu da unutmamak gerekir; umutsuzluğa kapılmakta yersizdir. Az ya da çok umut her zaman vardır.