NAMAZ AŞKI

NAMAZ AŞKI

Altı yaşındaki kızımla konuşuyorduk:

-Kızım, dedim, eğer ben ölürsem sakın isyan etme. Ben yanında olmam belki ama, Allah hep yanında olacak... Bunu unutma. O'na güven O'na dayan... Allah annenden daha çok seviyor seni. Benim için çok dua et, doğruluktan ayrılma, yalan söyleme. Allah’a dua et ki benim günahlarım bir parça da olsa silinsin, dedim ve ağlamaya başladım. Kızım beni teselli etmeye çalıştı:

-Anne sakın ağlama, sen cennetliksin,sen çok iyisin...

Gözümde ki yaşları bir yandan siliyor bir yandan da beni avutuyordu kendince. Birden ellerini sertçe çekti ve bana kızarak bakmaya başladı. Ne olduğunu anlayamamıştım. Niye bana öyle bakıyordu? O'na kötülük mü yapmıştım bilmeden? Hani ben cennetliktim? Hani ben çok iyiydim? Ne oldu da değişti birşeyler? Şimdi ben susmuştum içim ağladığı halde, kızımın ne diyeceğini bekliyordum sabırsızlıkla...Adeta nefesimi tutmuştum. Ağlamaya başladı ve:

-Anneeeeeeeee!... diye bağırdı.

Şok olmuştum. Çünkü kızımın sergilediği her tavır benim için çok önemliydi.

-Ne oldu yavrum, canım, gözbebeğim diyebildim.

-Anne sen cehennemliksin, dedi...

Şaşkınlığım kat kat artmıştı, kalbim küt küt etmişti.

-Neden kızım, dedim sessizce.

Hatalarım aklıma gelmişti, günahlarım içime düşmüştü bir kor gibi. Sanki kızım hepsine şahit olmuştu, ben bilmeden, ben görmeden, bir melek gibi birer birer. Bana kızarak baktı ve:

-Anne sen cehennemliksin, çünkü beni sabah namazına kaldırmıyorsun. Ben namaza nasıl alışacağım? Çocuklarım olduğu zaman onları namaza nasıl kaldıracağım? Bu çok büyük günah anne! Bana saat al dedim, almadın. O zaman sana yalvarmazdım, saati kurup kendim kalkardım. Saat alsaydın hem namaza kalkacaktım, hem sana sürpriz yapacaktım, hem de hayırlı bir kul olacaktım anne, olmadı, olmadı...Sen çok günahkarsın anne!...Çok yazık!...dedi ve ağlamasını artırdı, artırdı...

Kızımın bu sözleri üzerine ne diyebilirdim ki?...

Ne denilebilirdi ki?...

Hiçbirşey...Çünkü haklıydı,yerden göğe kadar haklıydı.Bir kul olarak haklıydı küçük olmasına rağmen.''Ağaç yaşken eğilir''atasözünü uyguluyordu.Kaç gündür yalvarıyordu bana:

-Sabah namazına kaldır anne ne olur, diye.Söyleye söyleye tüy bitmişti çocuğun dilinde.Evet suçluydum,biliyordum.Bunun hesabını Allah bana soracaktı.Ama daha ölmeden bu dünyada kızım bana soruyordu bunun hesabını.Ölmeyi beklemiyordu, iyi de yapıyordu aslında.Sanki ölünce herşeyin, kulluk vazifenin biteceğini biliyordu minik kalbiyle.Allah'a bırakmıyordu bunun hesabını.Haklıydı.Yatağa uzandı ve ağlayarak kıvranmaya başladı.Karnını ovuşturarak:

-Yanıyor anne içim çok yanıyor, diyerek.

-Dayanamıyorum artık, diyerek.

-Beni neden kaldırmıyorsun sabah namazına, diyerek.

-O kadar yalvardığım halde, neden neden?...Yoksa beni de mi cehenneme atacaksın? Hani beni seviyordun, hani bana kıyamazdın, yalan...İnsan evladına böyle yapar mı hiç? Biliyorum yine kaldırmayacaksın, biliyorum yine mazeret bulacaksın, biliyorum yine çook işin olacak. Ben de namaza alışamayacağım ve çocuklarımı ben de namaza kaldıramayacağım. Bizden sonra doğanlar ya namaz kılmazlarsa halimiz nice olur anne? Hiç düşündün mü anne, cevap ver, anne cevap ver, dedi, ağladı, ağladı... Verilecek cevap mı vardı? Hem kıvranıyordu iki büklüm, ayaklarını bir uzatıp bir çekerek, hem de karnını ovuşturuyordu:

-Yanıyor anne içim ,kalbim çok yanıyor, diyerek.

Bir yandan gözyaşlarını siliyordum, bir yandan da anlatmaya çalışıyordum güya haklı olduğumu:

-Yavrum çok yorgundum,ben bile çok zor kalktım namaza. Biliyorsun dün temizlik yaptım anneciğim. Sana gelip kaldıramadım, affet, affet... Bir daha daha dikkatli olacağım evladım...

Ben onu eğiteceğim yerde o beni eğitiyordu.Ben ona anlatacağım yerde o bana anlatıyordu namazın değerini.Utanıyordum kendimden, utanıyordum kızımdan,utanıyordum kaçırdığım namazlarımdan,utanıyordum Allah'tan...

Kızımın bu sözleri Allah'ın bir lütfuydu.Böyle bir evladı, böyle namaz aşkıyla yanan çocuğumu namaza kaldırmamıştım.Yazık bana ...

-Tamam kızım dedim,bir engel çıkmazsa kaldıracağım,

-Ne engeli anne ,dedi,engeller bitmiyor ki...                                                                                            

-Tamam kızım ,dedim ,yorgun olmazsam kaldıracağım...

-Ne yorgunluğu anne ,yorgunluk bitmiyor ki...

-Tamam kızım dedim saat çalarsa, pili falan bitmezse kaldıracağım..

-Ne diyorsun sen anne,biliyorum yine kaldırmayacaksın.Biliyorum yine yorgun olacaksın, biliyorum yine çok uykun olacak...

Kızım haklıydı yine,hep böyle oluyordu, hep hep hep...

-Tamam kızım söz ,kesinlikle kaldıracağım benim pırlanta yavrum,ciğerparem.Kaldırmazsam şayet sen bu duyguları taşırken, taştan farkım kalmaz yavrum...

Kucağıma aldım, öptüm öptüm...Cennet kokusunu koktum doyasıya.

-Müslüman evladım benim, diye sevdim. Yüzünü gözünü öptüm. Sanki yıllarca görüşmemiş gibiydik...Boyundan, yaşından büyük laflar etmişti bana. Onu Allah konuşturmuştu. Uyarı banaydı.

Kızıma ''kaldırma'' sözü verince rahatladı.Yalan söylemeyeceğimi biliyordu.Daha önce kaldırmadıklarımda söz vermemiştim.Aradaki farkı biliyordu,zekiydi, imanlıydı çok şükür.Tebessüm etti, yanaklarımdan öptü.Barışmıştık.

-Allah razı olsun anneciğim.Sen sen cennetliksin, dedi,sen cennetliksin dedi.

Onca günahımı bilmediği için,beni sevdiği için,temiz kalbiyle,temiz yüreğiyle, saf duygularıyla...Birbirimize doyasıya sarıldık.Bir beden gibi,bir bütün gibi, bir insan gibi.Rahatlamıştık.Hafiflemiştik.Ağlayarak durulmuştuk.Sanki affedilmiştik.Sanki ölüp tekrar dirilmiştik.Sanki Allah'a söz vermiştik, namazları terketmemek adına...

Allah'ın verdiği tertemiz emaneti, yavrumu, yine aynı şekilde tertemiz koruyabilmek tek idealim olmuştu o günden sonra...

Rabbim yar ve yardımcımız olsun inşallah...

Amin amin amin…

ZAHİDE İZMİR