SİTEM

SİTEM...

‘’Gözyaşlarımızla sularız seni ey pamuk

Bu eller açtırır, bu adımlar güzelleştirir seni,

Elde kazma, elde kürek bütün işlerin bizim omzumuzda.

Türküler çağırarak üretiriz seni.

Altın babalarına varırsın sonunda

Pamuk! Bizim toprağın ürünüsün sen

Oysa biz çıplağız ve meteliksiziz

Ne kadar yüksekmiş kıymetin bilememişiz

Cahil ve köylü olduğumuz içindir bu yoksulluğumuz

Yüzde bir kadarını da kazandık mı razı geliriz.’’

‘’Pamuk bizim ama biz çıplağız’’ bu şiirdeki pamuk, şiir ilerledikçe yerini öteki ürünlere bırakır: ‘’Bağların meyvesini onlar yiyor, bizse bekçileriyiz.’’  Üstat Cigerxwîn şiirlerini yazılarını inceleme fırsatınız olursa bir kulak verin ne demek istiyor.

Gerçekten öyle değimlidir, her şey bizim ama biz çıplağız ya da çıplak bıraktırılıyoruz. Tarih boyunca da böyle oldu olmaya devam ediyor. Halk yeterince kendi hakkını, hukukunu savunan altın değerindeki yol göstericilerine yeterince destek vermemiştir. Aksine köstek olmaktan öteye gidememişlerdir.

Her başa gelen, Nemrut misali egemen güçlerin kılıcı altında zalimlerden adalet ummuşlar. Ama her adalet umduklarında kendilerinin payına ölüm, göç, katliam kalmıştır.

Bir dönün bakın bizleri kendi öz vatanlarımızdan kovdukları Kürdistan’a neler olmuş, neler oluyor. Kim nerde, kim kimin yanında başımızı bir kaldırıp bakalım.

Hakkımızı, hukukumuzu, dilimizi, kültürümüzü her savunduğumuzda payımıza katliamlar, gözyaşları düşmüştür. Kimse hakkımızı, dilimizi biz köylülerden başka savunmamıştır.

Halkları bu güne kadar yöneten ve hala yönetmeye aday olan iktidarlar hiçbir zaman adaleti sağlayamamışlar. Hep cafcaflı laflar ve din kisvesi altında halkları bir birine kırdırıp yönetmeye çalışmışlar.

Ka rabin, ka rabin serê rakin

Kî çikirî kal û çand ê we

Geri dönüp bir bakın ardınızda bıraktığınız onca değerden geriye ne bırakmışlar. Değerlerimize neyi reva görmüşler. Kimler  geldi kimler geçti, kimler ne vaat etti kimler özgürlüğü..

Şimdiye kadar tüm kurum ve kurumları yöneten yöneticiler, yaptıklarınızı bin kere göz önünde bulundurup bir kere yapın. Neyi neden yaptığınızı eskisinden daha iyi bilmeniz gerektiğini bilmeniz gerekiyor. O makamların halka ait olduğunu unutmayın.

Yakın zamanda İstanbul Büyükçekmece’de Tüyap’ta gerçekleşen EMİTT fuarında güzel Muş’umuz temsil edildi. Ama yeterli destek sunulmadığından dolayı sadece belediyenin destekleriyle sınırlı kaldı. Fuara Vali, belediye başkanı olmak üzere birçok şahsiyet ziyarete geldi. Ziyaret sonrası akşam saatlerinde Muş vakfı, Vali beyleri layıkıyla ağırlayıp Muş için neler yapabiliriz diye davet etti. Bizler de güzel Muş’umuzdan selam getiren bu büyük şahsiyetleri dinlemeye gittik.

Muş’un projelerle nasıl geliştiğini ilerde daha Muş için neler yapılabilir fikrini dinlemek isterken Vali Bey kendisinin nasıl okutulup, okuyup büyük bir adam olduğundan bahsetti. Dinledikçe hikâyeden başka bir şey anlatmayacağını gördük.

Muş Türkiye’nin en büyük en verimli ovasına, tarihi güzelliğine sahipken nasıl oluyor da en gerilerden bir ekonomi sistemine sahip oluyor. Gençler Muş’ta uyuşturucu bataklığından nasıl kurtarılabilir, utanılası şehir otogarı nasıl daha modern bir görünüme kazandırılır, yol, su ve alt yapı nasıl hal edilebilir diye o büyük şahsiyet en ufak bir fikirden dahi bahsetmedi. Bizler güzel Muş’umuzu iyi yöneten insanlar istiyoruz. Makam, koltuk sevdalısı değil hizmet sevdalısı insanları orda istiyoruz.

Seçimler geliyor. Eyyy Muş halkı sizlere bu güne kadar kim ne hizmet yaptıysa sizde onlara, onların önüne onu koyun. Bu seçimde hakka hakkı teslim etme dileğiyle.